طرح ممنوعیت بازنشسته‌ها هرچند اقدام خوبی است و فرصت‌هایی را برای ورود جوانان و کارشناسان جویای نام به عرصه‌های مدیریتی و تصمیم‌گیری فراهم می کند اما اقدام ضربتی؛ زمینه‌های لازم را در انتقال تجربیات فراهم نمی سازد .
خروج همکاران بازنشسته از سیستم اداری که در جای خود جای تحسین دارد نباید مانع از این شود تا رابطه و همکاری این عزیزان به‌ویژه کسانی که اهل فکر و اندیشه هستند قطع و محرومیت را در بهره‌مندی از دانش و تجربه ایشان به دنبال بیاورد.
در بخش آموزش و پرورش که غالب همکاران فرهیخته از فارغ التحصیل دانش‌سرایی بوده و علی‌القاعده در سن 45 یا 50 سالگی بازنشست می‌شوند؛ این محرومیت بیش از هر جای دیگر محسوس ترمیشود .
بهتر بود موضوع بازنشستگی که امری پسندیده ای است با شیب ملایم ومناسب انتقال تجربیات و جانشین‌پروری همراه شده و سیستم‌های حساس را از خلاء این جابجایی اسیب پذیر نمی‌کرد.
افزون بر این؛ طرح ممنوعیت به کارگیری را نباید مانع از استفاده بازنشسته‌های گرامی در ساحت‌های مشاورت فکری، اندیشه‌ای و برنامه‌ریزی دانست.
پیداست نگاه سخت و سرد به این قانون، افزون بر بی‌مهری عاطفی و بی‌توجهی به خدمات شایان تقدیر ایشان ناخرسندی و حس بد ناسپاسی را تداعی خواهد کرد.
تردیدی نیست که طرح ممنوعیت با وجود صراحت؛ مانع از خدمات اندیشه وزری و هم افزائی های فکری ومشاوره ای نخواهد بود.
بدیگرسخن این طرح پرونده ارائه خدمات فکری و مشورت‌های لازم در حوزه مدیریتی آموزش و پژوهشی را نخواهد بست.
استفاده محدود فکری و بهره‌مندی از خدمات مشاوره‌ای ایشان به سیستم برنامه‌ریزی تعارضی با اصل ممنوعیت و به‌کارگیری نداشته بلکه زمینه‌ای برای انتقال آرام تجربیات و تقویت نظام برنامه‌ریزی و مدیریتی خواهد بود.
سازمان پژوهش با همین نگاه اقدام به دعوت از اندیشه‌ورزان پیش‌کسوت می‌نماید تا ضمن قدرشناسی از خدمات؛ تلاش‌های سالیان سال ایشان را در ساحت تعلیم و تربیت و تولید محتوای آموزشی و تربیتی پاس بدارد واز اندیشه و توان علمی و فکری ایشان در مشاورت و خدمات فکری بهره بیشتر برده و از آن در سرعت و توسعه حرکت استفاده نماید.
پیام این نشست دعوت ازاندیشه، فکر وایده های نوی امیخته با تجربه دیروز و اعتدال در مواجهه با سرمایه‌های امروز است
درنگاه تربیتی دین؛ اندیشه‌ها بازنشست نمی‌شوند و فکر در مرز قراردادهای اداری محصور نمی‌شود.
پیش‌کسوتان هنوز عزیزان سازمان و برکات و ثمرات آنند.
ایشان که از سهام‌داران شکوفایی و رشد سازمانند برای همیشه در اوج عزت و ارجمندی خواهند زیست و بود.
این نگاه به پیش‌کسوت می‌تواند الگویی باشد از مواجهه و تعامل سازنده با منابع و ظرفیت‌های فکری و تجربی سازمان‌ها و نهاد ها و استفاده درست و هدفمند از خدمات خالصانه مشورتی و فکری ایشان.
امید که زمانی برسد که هیچ بازنشسته‌ای احساس غربت، بیگانگی و تنهایی نکند و آغوش گرم سازمان همیشه ایام به اندیشه و فکر و خرد ایشان گشوده باشد.
محمد ابراهیم محمدی
ان‌شاءالله
ارسال نظر